TAR 2011: een terugblik

Ruim anderhalve week geleden liepen we over de finish in Latsch. De Transalpine 2011 zat erop, met succes beeindigd. Een korte terugblik.

De Race

Het begint met een dag die eigenlijk een aperitiefje had moeten zijn, maar die direct zwaar tegenvalt. Het is erg warm en ik (Wim) val een poosje zonder drank. Tegen dat ik het goed en wel doorheb, ben ik te veel gedehydrateerd en begin ik er last van te krijgen. Ondanks goede pogingen om dat in orde te brengen, start ik dag 2 met knikkende knieen. Niet goed, want het is de zwaarste dag van de TAR... Het komt echter gelukkig in orde.

Ik heb mijn lesje wel geleerd. Het is frustrerend, ik weet dat ik daarmee moet opletten, toch heb ik me weer laten vangen. Vanaf dan doe ik de rest van de race echt mijn best om veel te drinken, en het gevolg daarvan is: heel veel pitstops... Maar liever dat, dan te weinig drinken!

Eens over die slechte start geraakt, loopt het prima. Dirk heeft pas op dag 3 eens een inzinking, en nog eens helemaal op het einde. Voor de rest weten we goed hoe diep we mogen gaan om niet tegen de muur te lopen, het brengt zo zijn vruchten op om de krachten te doseren. De eerste 4 dagen, of we nu rustig aan doen of niet, komen we steevast binnen rond plaats 50 bij de Men Masters. De laatste dagen klimmen we gestaag in het klassement, we hebben duidelijk nog meer kracht over dan vele anderen, de laatste dag komen we zelfs als 35ste binnen. Eindplaats in het klassement wordt 45.

Qua team zitten we ook goed. Ik ben een echte diesel, ik kom pas na een paar uren echt op dreef. Bovendien is Dirk ook een betere klimmer, en ik een betere daler. De meeste dagen beginnen met een lange klim, dus daar gaat Dirk meestal iets vlotter naar boven. Maar eens boven na een aantal uren wedstrijd, begin ik op dreef te komen en vlieg ik naar beneden; zeker als het een beetje een technisch pad is, gaat het me heel goed af, en ga ik vlot veel deelnemers voorbij. Het feit dat we zo afwisselend sterk staan is goed, omdat je zo op tijd en stond van elkaar kan overnemen.

Toen we in Oberstdorf vertrokken met prachtig weer, maakten we nog een grapje. Als het de hele week zo goed weer zou blijven, zouden we na de wedstrijd naar de mis gaan. Het heeft niet veel gescheeld... We hebben de meeste dagen echt wel mooi weer gehad, soms wat fris maar toch zonnig. Heerlijke condities om te lopen. Gelukkig (...) hadden we toch ook een dag regen, zelfs zodanig slecht weer dat de organisatie besloot om die dag een andere route te lopen dan gepland. Nu die dag regen was ook wel eens leuk – toch voor 1 dag. Het is eens wat anders om te lopen in de mist, de regen, door beekjes en modder te ploeteren. Het zou zeker niet leuk geweest zijn voor een hele week, maar zo 1 dag mocht dit wel.

Je leert op zo’n week uiteraard ook veel mensen kennen. We hebben Mexicanen, Nieuw Zeelanders, Spanjaarden, Nederlanders en zovele andere wat beter leren, en veel plezier samen beleefd. Er waren ook de Belgische teams: Team Belgium met Michiel en Filip, die stukken sterker waren dan wij – en met wie we onder andere aan de finish bijzonder veel plezier gehad hebben. En uiteraard ook Team Run Hard, No Excuses met Thomas en Florent. Florent haalde jammer genoeg dag 3 niet door gescheurde ligamenten aan de voeten, en Thomas wordt geadopteerd door ons. Hij haalt het uiteindelijk ook als individuele finisher, een hele knappe prestatie!

Wat blessures en andere pijntjes betreft mogen we absoluut niet klagen. We zijn er volledig zonder blessures vanaf gekomen. Behalve lichte knie-pijnen bij het dalen en hier en daar eens een klagende spier – die telkens tegen de volgende ochtend weer in orde zijn – hebben we geen problemen gehad. Of toch: ik heb heel slecht geslapen. Adrenaline, spanning, oververmoeidheid, of wat dan ook – maar na een week zware fysieke inspanning en slecht slapen begint het wel door te wegen. Al heel veel geslapen sinds ik terug thuis ben...

Nog even een aantal mensen bedanken. In elk geval Nathalie en Ellen, om ons de vrijheid te geven om deze zotte uitdaging aan te gaan. En aan de kids, om de papa’s wat minder te zien door hun volle trainingschema’s. Aan Geert en Jan, die zo zot waren om helemaal naar daar te komen supporteren, wat heeft dat deugd gedaan! En alle andere supporters die met briefjes, sms’jes, reacties, telefoons etc etc gesteund hebben, dat is echt veel waard! Aan A.S.Adventure (Didier, Els en Greet) voor het vertrouwen, ze hebben zich geen moeite bespaard om alles in orde te krijgen voor de start van de TAR.

De Training

De TAR is zo goed verlopen, omdat we ons er ook goed op voorbereid hadden. Ik had iets meer dan 1800km gelopen sinds begin 2011, Dirk net geen 2000km. Dat is veel meer dan wat we normaal gezien op die periode lopen. Ik heb op een bepaald moment 400km op 1 maand gelopen, ruim meer dan ik ooit al gedaan had.

Voor iedereen die ooit de TAR wilt beginnen, 2 belangrijke adviezen. Enerzijds is het echt essentieel om, naast wat marathons, een paar ultra’s gelopen te hebben. Op ultra’s leer je hoe je krachten te doseren om te kunnen blijven doorgaan, je leert ook dat je door moeilijke momenten geraakt als je maar blijft doorzetten. Dat is dus nuttig tijdens de training voor de TAR, maar zo een paar ultra’s achter de kiezen hebben op voorhand is niet slecht.

Misschien nog belangrijker is wat bergtraining te doen. Er zijn in Belgie leuke trails, zeker ook aanraders. Wij deden de Trefle a 4 Feuilles, de Trail des Bosses, de Passe Montagne en finaal de Trail des Fantomes. In Belgie hebben we onvoldoende bergen, dus daarvoor moet je het iets verder gaan zoeken. Daarvoor trokken we 3 dagen naar de Vogezen, deden we de Mont Ventoux (Dirk 2 maal), en had ik het geluk om de Mount Fuji te kunnen op- en aflopen. Die hoogtemeters zijn echt noodzakelijk, vooral om het dalen onder de knie te krijgen. Wij zijn dat onvoldoende gewoon, onze benen moeten daar aan wennen.

Zouden we nu iets anders doen in onze training? Ik zie niet direct wat. Misschien zou ik proberen om nog wat meer in de bergen te gaan trainen, en echt sterk te worden in de afdaling. Want daarin kan je echt een verschil maken, meer dan met het klimmen.

Het Materiaal

Tenslotte nog even terugblikken op het materiaal dat we gebruikten bij deze TAR. We liepen met Salomon schoenen, GORE kledij, LEKI stokken en een The North Face rugzakje.

Voordat we aan dit avontuur begonnen wisten we hier niets van, maar Salomon blijkt HET merk te zijn als het op trailrunning aankomt. Dat is algemeen waar, maar zeker wat trailschoenen betreft staan ze duidelijk aan de top. Het valt ook op, dat 70-80% van de lopers met Salomon loopt. Wij zijn vanaf de eerste minuut heel tevreden geweest van onze XT Wings, en zouden er ook geen seconde aan twijfelen om opnieuw met die schoenen te lopen. Licht, goede grip en toch voldoende stijve zool, luchtig, en een heel praktisch vetersysteem.

Het GORE materiaal behoeft weinig uitleg. Het is prachtig materiaal. Waar we bijzonder tevreden van zijn, is het Active Shell regenjasje. Klein, super licht, maar ook super waterdicht. Op onze lange regendag – 7 uren lopen in de regen – heeft dat jasje geen druppel doorgelaten! Bravo GORE!

Qua stokken hadden we gekozen voor LEKI, licht carbon stokken. We vroegen ons af of die “luxe” van zo lichte stokken de moeite waard was, maar zeker weten! Omdat ze zo licht zijn, hoef je niet de hele tijd je stokken weer weg te steken als je ze even niet nodig hebt. Wat dus heel praktisch is.
Tenslotte het The North Face Endurance Boa rugzakje. Enorm goed draagcomfort, heel praktisch met zakjes en praktisch drinksysteem met magneet., compact, licht en met minimaal contact met het lichaam – dus meer oppervlakte om af te koelen (wat ik echt wel nodig heb). We hadden zelf een elastiek aan de buitenkant toegevoegd, praktisch om dingen aan de buitenkant te bevestigen. Misschien nog een goede tip... Er is volgens mij ook nog plaats om hier en daar een klein opbergvakje toe te voegen voor dat extra gelleke of die handschoenen.

Allemaal echt goed materiaal, en hoewel we allebei geen materiaalfreaks zijn, is het toch wel goed om zo’n zware wedstrijd aan te pakken met goed materiaal. Het laatste wat je dan wilt, is dat je begint te sukkelen omdat je materiaal je parten speelt!

Tot Slot

Een veel te lange post, dus tijd om af te ronden. Ik wou toch nog even kwijt dat het een schitterende ervaring was, zeker voor herhaling vatbaar. De wedstrijd wordt jaarlijks afwisselend over een westroute en een oostroute gelopen. De westroute hebben we gedaan, er is nog die oostroute. In 2012 of 2014? Wie weet...