4 dagen te gaan.

Nog 4 dagen en we beginnen eraan.

 We zitten volop in de tapering fase. De zware trainingen zijn voorbij, het trainingsvolume is afgebouwd en we geven het lichaam tijd om te herstellen en zich voor te bereiden op wat komt. Ik voel mij tijdens deze fase altijd wat kwetsbaar. Mentaal (heb ik genoeg gedaan), maar ook fysiek (nieuwe pijntjes in oude blessures, vermoeidheid, een wat grieperig gevoel). Ik heb dit gelukkig al meer gedaan en weet dat het een normale reactie van het lichaam is op de verminderde belasting. Een tijdelijk dalletje na een zware trainingsperiode. Dat gevoel zal zaterdag helemaal weg zijn.

De aandacht verschuift van kilometers malen naar andere, meer praktische dingen. Zijn de hotelreservaties in orde, hebben we alle voeding en kledij, is onze verplichte medische kit volledig,....  Kortom, het soort dingen waar een mens zenuwachtig van wordt.

 Ik voel mij redelijk kalm, maar onderhuids is de spanning duidelijk aanwezig. Zo droomde ik deze nacht dat ik op de eerste bevoorradingspost van de eerste etappe anderhalf uur (!) stond te prutsen om mijn waterbidon te vullen, en dan mijn schoenen niet meer vond die ik om één of andere reden (?) had uitgedaan. Opeens werd het donker en besefte ik: ik lig eruit, de tijd is op, wat een afgang. Tja....

Donderdagmiddag vertrekken we naar Oberstdorf. Vrijdag gaan we wat acclimatiseren en sfeer snuiven.

Start Zaterdag om 11u. Yihaa!

Nog wat TAR info...

Zonder woorden:


Hoogteprofiel



Man man man, goesting!!!

Filmpje Trail des Fantomes

Trail des Fantomes, La Roche, 21/08/11

Met 50km en 2300 hoogtemeters is Trail des Fantomes is één van de zwaardere trailruns in België.

Wij zagen het een beetje als de generale repetitie voor TAR, waar de zwaarste etappe ongeveer even lang en hoog is. We dachten: als we 2 weken voor de start van TAR de Trail des Fantomes zonder veel problemen kunnen afwerken binnen een redelijke tijd, dan zijn we er klaar voor.

De start van deze trail was al om 7u ’s morgens. Na een bijzonder korte nacht kwamen we drie kwartier voor de start in La Roche aan.
Aan de inschrijvingstafel haalde ik mijn beste Frans boven, waarop de reactie kwam ‘zeg het maar in het Nederlands manneke’. De hele organisatie was vlaams, een beetje bizar in hartje Ardennen. Ook aan de bevoorradingsposten was de voertaal een soort van Algemeen Beschaafd Kempens.

De weersvoorspelling was zonnig en 27 graden. Net voor de start was het zwaarbewolkt en 15 graden. Daar sta je dan op een zondagochtend om 6u45 in het schemerdonker zonnecreme te smeren. Net na de start begon het ook nog te regenen, en dat voor de volgende 3 uur.

Het parcours is prachtig, je blijft steeds in de omgeving van de Ourthe, klimt uit de vallei, en daalt dan terug af naar de rivier. Zo maak je veeel hoogtemeters... en dat is de bedoeling.

Vooral tussen 15 en 19km is er een erg moeilijk technisch stuk. Een smal paadje net boven de Ourthe. Veel boomwortels en gladde natte rotsen. Op een bepaald moment hang je 2 meter boven de Ourthe met je tenen op een richeltje van 5cm breed. Het enige houvast, dat is dan het pad. Uiteindelijk klim je uit de vallei langs een heel steile klim over de rotsen ,beveiligd met kettingen.

De hele tijd dacht ik 'laat me hier niet vallen en mijn benen blesseren, niet op 2 weken voor de TAR'. Toen ik uiteindelijk dan toch uitschoof over een natte rots kwam ik niet op mijn been, maar keihard op mijn elleboog terecht. Dank u, loopgoden.

Na 20km moesten we de Ourthe over, helaas was er geen brug. Een echte rivercrossing dan maar. Gelukkig stond er maar 20cm water en niet teveel stroming. De zon kwam er ondertussen ook door, de schoenen droogden snel.

Het stuk tussen 25 en 40km was gemakkelijker en liep lekker. Mooi glooiend terrein waar je tempo kan maken. Het werd wel steeds warmer, de beloofde 27 graden kwam er dan toch.

Na de laatste bevoorradingspost op km 45 had de organisatie nog een grote finale voorzien: een brutale klim, ongelooflijk steil naar boven door mul zand, het snijdt de adem af. Boven even sterretjes gezien en dan heerlijk uitgelopen in een lange afdaling naar La Roche. We liepen hier nog vlot 11 km/u zonder forceren, en dat na 50km en 2300 hoogtemeters. We voelen dat de vele trainingskilometers gerendeerd hebben!

6u34min na vertrek zijn we bij de finish, en dat is goed. We hebben geen van beiden een inzinking gehad en voelen bijna geen stijfheid in de benen. Eigenlijk ging dit heel vlotjes. Generale repetitie geslaagd, we zijn er klaar voor!

We krijgen ook een zwart finisher T-shirt, enkel voorzien voor de eerste 50 finishers van de 50km wedstrijd. Alle anderen krijgen een grijs T-shirt. Nogal een hebbeding, zo'n zwart T-shirt :-)

Hoog tijd om dit te vieren met een La Chouffe.

Dirk.

GORE-TEX® Transalpine-Run News Aug 8, 2011

Nieuws van de Transalpine website ....
"The second stage alone, with its distance of 53 km and 2,481 m of climb, is probably the toughest stage the Transalpine-Run has ever seen.". Blij dat we op 21 augustus nog de Trail des Fantomes gaan meedoen, met 50km en 2400hm een ideale voorbereiding op deze "killer stage".

New course - new challenges

The course of the Gore-Tex Transalpine-Run 2011 has been finalized and, aside from the old, well-known sections, also offers new athletic challenges and great panoramas. The Vivalpin Team has worked hard to make this year's course even more exciting.

The first stage from Oberstdorf to Hirschegg is already testament to the new design. On 27.20 km and 1,806 m of elevation difference, the western route sets out as a varied course with many trail parts into Kleinwalsertal and is thus perfect to prepare the athletes for the next two "killer stages."

Soundbite by Wolfgang Pohl (course director): “The Gore-Tex Transalpine-Run 2011, with more than 273 km of distance and 15,436 m of climb, offers the most challenging course that was ever run on the Western route from Oberstdorf to Latsch in Vinschgau. While the tried and tested stages between Galtür in the Paznauntal and Latsch were left untouched and the Uina gorge or the Rappenscharte remain as highlights of the stage, stages two and three especially will demand everything of its participants. The second stage alone, with its distance of 53 km and 2,481 m of climb, is probably the toughest stage the Transalpine-Run has ever seen. The third stage won’t be one bit less demanding, being physically challenging with 43 km of distance and 2,672 m of climb, but also offering one of the most beautiful trails of the central Alps, the “Wormser Höhenweg.” I think these facts alone are making clear that the Transalpine-Run 2011 is going to write trail running history...”

Participants continue on stage four from Galtür to Scoul, which, with 39.92 km of distance and 2339 m of elevation difference, will probably not offer any respite. Now the fifth stage awaits participants, which is coming in the form of a mountain sprint from Scuol up to the 2.130 m high Motta Naluns. Aside from stamina and endurance, the athletes' mountain running skills will make a difference here. The steep ascent over 6.19 km and 936 m of elevation on uneven ground will demand everything of the runners. The ideal program for the highly anticipated "rest day" on the Western route. These efforts will be rewarded on stage six from Scuol to Mals where three absolute highlights with overwhelmingly beautiful landscapes follow, the Uina gorge, the crossing of Schlinig Pass and the long alpine path toward Plantapatsch Hut. With a distance of 37.02 km and “only” 1,332 meters of elevation difference, this stage belongs, just as the opening stage of the event, to the two “easiest” stages of the Western route of the Gore-Tex Transalpine-Runs. The "roof of the Western route" will be taken on stage seven with 36.90 km. From Mals to Schlanders, participants must cross the infamous Rappenscharte (3,012 m) and thus the three-thousand-meter peak, which will be especially demanding and energy-sapping due to the extreme climbs and almost trail-less terrain above 2,000 meters.

With the eighth stage from Schlanders to Latsch, Gore-Tex Transalpine-Run 2011 participants take on their last obstacle on their long way across the Alps. The final turn of the 30.20 kilometer-long route, which still covers 1,807 m of elevation difference, takes participants into the foothills of the Ortler group and thus into the seventh mountain range of the Eastern Alps. After the peak at the Göflaner Scharte (2,396 m) the finish line in Latsch will soon come into view, where those 273 kilometers and 15,436 m of altitude difference finally come to a long wished-for end.

Training in de Provence en… de Mont Ventoux!

Het nuttige aan het aangename koppelen: dat is exact wat de bedoeling was van deze training. Dirk zou met familie een week in de Provence zitten, dichtbij Orange. Dus trok ik er ook op uit, met dochter en een vriendin, om tentgewijs ook een week tussen de lavendel en krekels te zitten, en daar wat km's met veel hoogte af te leggen. Om het beeld compleet te maken: wij hadden het geluk nog een plaats te vinden op een camping in Nyons, waar ook Veckie en Lieve met kids verbleven.

Zondag namiddag toegekomen, tegen de avond toch nog een klein beetje lopen, vanaf de camping via de Pont Roman naar een landweg naast de rivier. Heerlijk, zo na 10u auto even de benen strekken, in een heerlijke temperatuur, genietend langs de olijfboomgaarden (heet dat zo???).

Vanaf de camping kon ik een leuk toertje doen van een 18-tal km, met 700 hoogtemeters, naar “La Grande Grosse”, lokale piek. Perfecte "tussendoor" training. Dat deed ik dan ook op maandag. 1h06’ om 700m te klimmen op 10km tijd, best wel OK. En dan langs de kleine paadjes afgedaald, niet altijd evident qua parcours maar wel heel leuk. Uiteindelijk net geen 2 uren onderweg, en een perfecte training met een klim die net loopbaar was en een stevige afdaling om de quads te trainen.

Omdat het toch ook een beetje vakantie was, dinsdag rustdag. Rustdag betekent: een beetje zwemmen, tochtje naar Nyons, gezellig genieten. En dat om dan helemaal klaar te zijn voor het grote plan van deze trainingsvakantie: de Mont Ventoux.

Woensdag, 6u40: biep biep biep opstaan. Afspraak om 8u met Dirk in Bedoin om de Mont Ventoux te gaan bedwingen. Ook Tom was van de partij, maar dan fietsgewijs. 8u18: nog eens biep, maar dit keer om het begin van de training in te zetten.

21.5km bergop lopen, via de verharde weg, van Bedoin (300m of zo) naar de top van de Mont Ventoux op 1911m of 1909m, of 1912m, al naargeland de bron...). De weg kronkelt langs bossen met hier en daar een prachtig zicht op de witte top, tot op een 1500m waar Chalet Renard staat. Vanaf daar is het gedaan met de begroeiing en loop je in volle zon – en nog altijd lekker steil omhoog.

 2u40’ na het vertrek staan we boven, een gemiddelde van zo’n 8km/u, we zijn tevreden. Boven nemen we even de tijd om te bekomen en te genieten, plus om de watervoorraad aan te vullen (met water van 2,5 EUR per halve liter, nota bene!).

Dan weer op weg naar beneden – maar nu langs de kleinere paden. Ik had voor vertrek nog een stafkaart van het gebied gekocht, zodat we zeker wat konden exploreren. Het was een prachtige afdaling, vrij constante helling, ook weer prima als training. Hier en daar hadden we echt een jiiieeehaaa gevoel, en volgende maand tijdens de TAR zal het alleen nog beter zijn!!! Een goede manier om de motivatie en het zelfvertrouwen nog wat op te vijzelen!

Uiteindelijk staan we na exact 4,5 uren terug aan de auto’s, na nog een paar km’s goed doorlopen op het einde. Het prachtige van trail is, dat je eigenlijk je krachten goed kan doseren, en daarom lang kan blijven doorgaan. Het is natuurlijk ook dankzij maandenlange stevige training dat het al eens ietske meer mag zijn...

Om toch dat trainingseffekt nog wat te verhogen, donderdag opnieuw de Salomon’s aangetrokken, om opnieuw La Grande Grosse op te lopen. Dit keer op het einde van de namiddag, dus lekker heet. Ik was zelfs iets sneller boven dan maandag, en de afdaling ging ook minstens even vlot. Daarmee staat de teller op dit moment op iets meer dan 80km in de Provence, ik zorg er voor dat er minstens 100km op te teller staan voor we weer vertrekken.

En wat dat nuttige en aangename betreft: dat klopt voor 100%! Zowel het gedeelte vakantie als de training zijn/waren super aangenaam, maar ik voel ook dat het qua training een zeer geslaagde uitstap is. Volgende week nog “even” de trail du Fantome (50km, 2400hm) op het palmares bij schrijven, en dan zijn we helemaal klaar voor de TAR!

Wim

Mekong en rijstvelden

Van 1 tot 22 juli zaten we in Thailand en vooral: Laos. Het was echt een prachitge vakantie, met allerlei ingredienten. Lekker lui aan het zwembad, fietsen, kayakken, veel en heerlijk eten, sapjes, hobbelige bussen en lange boottochten, modder, veel mooie wandelingen, en als rode draad: de Mekong en veel prachtige rijstvelden. Het was het plantseizoen, wat betekent dat de rijstvelden net aangeplant waren, van die mooie fel-groene frisse plantjes met hun voeten in het water. En daar mocht ik dan gaan lopen! Wat een privilege!

In Luang Prabang ben ik meerdere keren gaan lopen, vooral langs de Mekong. Luang Prabang is een heel leuke stad. Het is de oude hoofdstad van Laos, maar was ook een belangrijke stad toen Laos een Franse kolonie was. Het staat vol met (oude) tempels en koloniale gebouwen, die mooi gerenoveerd zijn. Het is Unesco werelderfgoed. Bovendien is het een stad met een heerlijke sfeer. Kortom, een van de leukste plaatsen in Azie eigenlijk. Lopen in Luang Prabang was een beetje als Alice in Wonderland, een van de meer tot de verbeelding sprekende plaatsen om wat kilometers af te leggen!



Aanplanten van de rijst



Een andere plaats waar ik heerlijk heb kunnen lopen, is Vang Vieng. Vang Vieng staat bekend als een prachtige plaats aan de rivier Nam Ou (voor een keer niet aan de Mekong), omgeven door grillige karstbergen. Het heeft jammer genoeg nog een andere reputatie, namelijk als nogal decadent party-oord. We hadden lang getwiljfeld om er naartoe te gaan , maar zijn echt blij dat we het gedaan hebben. We zaten in een leuk guest house 1 km buiten het stadje (Maylin, warme aanrader) aan de overkant van de rivier, mooi ingeplant in het groen. En als je de deur uit kwam, zat je onmiddellijk op een onverharde weg die je tussen de rijstvelden en de bergen door loodste. Ideaal voor de gemotiveerde loper! Ik ben er zelfs om 5u30 opgestaan om voor dag en dauw te gaan lopen, het was een onvergetelijke ervaring.

Op vakantie dus minder gelopen, maar die keren dat ik gelopen heb waren buitengewoon mooi en leuk!
Wim


Prachtig om langs te lopen!!!



Boog

De boog kan niet altijd gespannen staan, zegt het zeer wijze spreekwoord. Wel, het geldt ook voor mij tijdens deze TAR training. Na Steenbergen, Passe Montagne, Vogezen en Mount Fuji vond ik wel dat een beetje rust aan te raden was. Het kwam ook goed uit, want viel samen met het begin van de vakantie.

Dus even anderhalve week niet gelopen, maar dan begon het toch weer te veel te kriebelen. Op vakantie in Thailand en Laos (zie een volgende post) dan toch hier en daar wat kunnen lopen, maar lang niet zo veel als thuis. Veel minder km’s gedaan dan normaal dus. Het rare is, dat ik me na die paar weken van relatieve rust, minder fit begon te voelen. Je zou net het omgekeerde verwachten, als je het lichaam even rust gunt. Maar soit.

Bij terugkeer, anderhalve week geleden, wel onmiddellijk weer 100% beginnen trainen. Met als gevolg nog heel wat km’s gedaan, en toch nog een min of meer aanvaardbare juli met 220km. 109km daarvan was vorige week... 35km op zaterdag (vlak) plus 25km op zondag, op de Chartreuzeberg, Meesberg en Kesselberg wat gaan spelen met zoveel mogelijk op en af lopen. Heel leuk! En wat gebeurt er dan? Na een week harde training voel ik me terug helemaal in topvorm! Niks vermoeid, vol energie. Gek. Taper heeft nog nooit echt goed gewerkt voor mij.

Nu de boog nog een paar weken stevig spannen. Volgende week in Frankrijk gaan trainen, met onder andere de Mont Ventoux op het programma. De week erna, op 21 augustus, doen we een allerlaatste stevige trainingswedstrijd, de Trail des Fantomes: 50km en 2400hm, een mooi voorproefje. Dan toch nog even wat rustig aan, en het is zover. Joepie!!!

Wim