Maandag pas deze trail gevonden op een wedstrijdkalender, dinsdag ingeschreven, en hup op zondag weer om 6 uur uit de veren om ons lijf te gaan pijn doen.
We reden naar Nismes, omgeving Phillipeville waar een trail van 35km met 1150 hoogtemeters op het programma stond. De inschrijvingen gebeurden aan het kasteeltje in het centrum van het dorp, 10 euro 's il vous plait, en we sturen u een paar uur over de mooiste trails in de streek. En je krijgt er nog een bon de repas gratis bij.
De wedstrijd moest om 9u30 beginnen. Om 9u25 nog niemand van de organisatie te zien, iedereen nog rustig aan de koffie. Om 9u45 enige beweging, vals alarm. Om 9u54 dan toch een korte briefing die bestond uit het tonen van dit plakkaat en het roepen van 'bonne chance, 5,4,3,2,1 c'est partie'. Meer moet dat niet zijn. We starten 25 minuten te laat en niemand die zich daar aan stoort. Niet het zenuwachtige geduw en getrek van bij de wegwedstrijden, we zien wel wat er komt (en wanneer), dit is zoveel leuker.
Het begon nogal heftig, enkele zware beklimmingen na elkaar in de eerste km's. Na het eerste uur hadden we nog maar 7,5km gedaan. Later werd het iets gemakkelijker en ging het gemiddelde toch wat omhoog.
Het was lang geleden dat ik met Wim samengelopen had. Goed om eens aan te voelen waar we staan. Ik stijg wat sneller, Wim daalt wat beter, maar we zijn ongeveer even sterk. Dat ziet er niet slecht uit.
Voor de eerste keer wat gespeeld met mijn nieuwe Canon Ixus compact camera. Die maakt mooie HD videobeelden en past perfect in de binnenzak. Heel tevreden mee. Nog wat wennen toch, in de laatste scène zit de autofocus er helemaal naast, maar allée.
Het was weer genieten van de eerste tot de laatste minuut. Prachtige streek daar! Na 32km liepen we het dorp terug binnen, hoorden we de fanfare aan de finish en dachten we: tiens het zal toch wat korter zijn dan 35. Maar nee, dat truukje kenden we al van Trail des Bosses. Net voor de finish draaiden we nog eens weg van de dorpskern en mochten we een omweg maken langs de plaatselijke GSM mast. Die staat uiteraard op de hoogste heuvel in de buurt...
Uiteindelijk bereikten we dan toch de finish. Onze maaltijdbon ruilen we in voor een gigantisch bord spagetti en een Chimay. La vie est belle.
Geen idee waar we geëindigd zijn, de uitslagen staan nog niet online. Ooit zal dat wel gebeuren, de organisatie is niet gehaast en wij ook niet ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten