Als een van de belangrijke speerpunten van onze training gingen we van 13 tot 15 juni naar de Vogezen, met het doel veel kilometers en zeker veel hoogtemeters in de benen te krijgen.Tweede doel: wennen aan het materiaal. Het ging ons goed...
Dag 1: Wildenstein – Kruth
In de vroege namiddag kwamen we toe bij de B&B, waar de gastvrouw Josiane Lafleur ons al opwachtte. Een leuke B&B, met zicht op het meer van Gerardmer. Na inchecken en de nodige uitleg hebben we ons zo snel mogelijk klaar gemaakt, en zijn we naar het vertrekpunt gereden. 17 haarspeldbochten later staan we vertrekkensklaar op de parking van Wildenstein, klaar om aan de “bergtraining” te beginnen. Klokslag 15u zijn we op weg.
Na even over de weg, licht bergop te lopen, gaan we de kleinere paden op en voordat we het goed doorhebben gaat het zig zag omhoog – onloopbaar. Zig zag komen we deze dagen nog wel tegen – eigenlijk zoeken we het zoveel mogelijk op, dat is waar het goed klimt, dat is wat we nodig hebben, en bovendien heeft Dirk een hevige voorliefde voor zaagtanden zoveel is duidelijk.
Meteen de eerste gelegenheid om onze loopstokken in gebruik te nemen. We zijn allebei verrast hoeveel verschil het maakt om met stokken de berg op te stappen, het scheelt duidelijk. We leren ook dat het best is om de lengte van de stokken te veranderen naargelang het bergop of bergaf is: langer voor het laatste om beter te kunnen remmen (en dus minder op de benen). Maar wat een hulp, het lijken wel een stel extra benen!!! De rest van de dag, en de volgende dagen, worden de stokken quasi constant gebruikt. Het is alvast heel geslaagd, en we zijn blij dat we de hele lichte carbon stokken gekozen hebben.
Zo klimmen en dalen we er op los. Heel mooi, zalig lopen (en ook veel stappen!). Na een poosje komen we toch tot een verrassende vaststelling: een beetje snelheid halen op dit terrein is niet simpel! We halen met moeite 5,5 tot 6km/u! Ook dit zal de volgende dagen zo blijven. Later hierover meer.
Na 3 uren zijn we in Kruth, waar we even halt houden om wat te eten en te drinken. Dat hadden we uiteraard onderweg ook constant gedaan, anders haal je het gewoon niet. Een Granny, een banaan, een gelleke, ... Zo blijft de energie op niveau. En drinken, liters! Waarschijnlijk door de rugzak, maar ik zweet liters en liters, ben gewoon doorweekt.
Na nog eens 1,5u staan we terug bij de auto; een dikke 25km en 1500hm op de teller. Qua vermoeidheid valt het heel erg goed mee, het is duidelijk dat de conditie goed op niveau begint te komen. Er is een bergriviertje bij de parking, dat prima kan dienen om ons even wat te wassen. Zo kunnen we tenminste een beetje fris onmiddellijk gaan eten in La Bresse, want de Grote Honger is in het land. Een pizza, wafel en pintje (1!) later is dat ook weer geregeld, en kunnen we terug naar onze B&B in Gerardmer om dag 2 voor te bereiden.
Dag 1 is ruim geslaagd. Nu naar het zwaardere werk...
Dag 2: Cornimont – Le Grand Ventron
Wat we de eerste dag duidelijk onderschat hadden op de kaart, waren de afstanden. Door alle kronkels en zaagtanden ga je de afstanden op de kaart dus stelselmatig onderschatten. Voor onze planning van dag 2 hebben we daar beter rekening mee gehouden. Doel van deze dag: een 40-tal km doen met zo veel mogelijk hoogte.
Ook deze dag begint weer met een stevige klim. Ik voel me niet zo kiplekker – de ochtend is nu eenmaal niet mijn beste moment zeker? Of is het de mix koffie, appelsiensap en yoghurt die niet zo goed werkt? Alleszins, het duurt een aantal km voordat het wat beter gaat, maar dan gaat het wel OK. De rest-vermoeidheid van dag 1 is heel erg beperkt, dat valt mee. We gaan via de Col du Brabant, doen een ommetje rond het Lac des Corbeaux, klimmen, dalen en zoeken ons onze weg naar le Grand Ventron – waar we van plan zijn om snel iets kleins te gaan eten. Dat is natuurlijk niet mogelijk op de TAR, maar nu zijn we nog aan het trainen dus het mag nog . De laatste kilometers klimmen naar de Grand Ventron zit ik er toch een beetje door, had ik niet verwacht. Eens boven blijkt dat ik veel te weinig gedronken had tot nu toe deze dag, al vanaf ’s morgens. De les luidt dus: meer aan die Camelback slurpen!
Dat doe ik in de namiddag, en het gaat veel beter. Dat doe ik in de namiddag, en het gaat veel beter. Na enkele km die namiddag komen we bij een ski-gebied, waar het niet direct duidelijk is welk pad we best zouden volgen. Conclusie: het duidelijkste was om “even” de zwarte piste op te wandelen. Zo gezegd zo gedaan, en ook wel weer speciaal, zo een (steile) zwarte piste opkuieren. 150hm de steile hellig op, door varens en andere flora, onderweg een steenbok (of zo) opschrikkend. Zalig! Eens die klim achter de rug ben ik weer helemaal in topvorm.
Toch opmerkelijk, na een 20-25 tal km begint de motor pas goed op gang te komen. Ik weet dat ik een diesel ben, ik heb wat tijd nodig om op gang te komen, het is grappig dat je na zo veel km pas echt op dreef komt! Het tweede deel van de dag loopt dus op wieltjes. Misschien toch even nuanceren: het loopt op geweldig goede Salomon schoenen. Dankzij tips van de Mud Sweat Trails website, en van een hele competente A.S.Adventure medewerker hadden we gehoord dat dit dé aangeraden trailschoenen waren (Salomon XT Wings 2). En we bevestigen volmondig: geweldig materiaal! De schoenen zitten als gegoten, hebben veel grip, lopen vlot –een schot in de roos.
Zo ronden we dag 2 af, met 40km en 1800hm in de benen op bijna 7 uren tijd. Het ging goed, hoewel er toch een “duidelijke gewaarwording” onstond in de bovenbenen tegen het einde van de dag. Benieuwd wat dat op dag 3 zal gaan geven. Bij aankomst dit keer geen bergriviertje, wel een flinke portie vermoeidheid en gelukkig een leuk terras. 2 recuperatie-cola’s later zitten we in de wagen terug naar Gerardmer, volledig klaar voor een Minute Soup en een douche. En een goede steak daarna!
Dag 3: Via het gehucht “Les Mortes” naar Mittlach via Rainkopf
Het einde van dag 2 had het al een beetje voorspeld: de vermoeidheid in de benen op dag 3 was al een heel ander paar mouwen. Dit is dus De Grote Stijfheid waar je veel over hoort en leest, vooral veroorzaakt door al het bergaf lopen. Alles kraakt en piept. Dit is zoals verwacht en in zekere zin, dit moesten we hebben – daar zullen we tijdens de TAR mee moeten leren omgaan! Het zijn die spieren die moeten aangesterkt worden door deze training, dus ze moeten aangepord worden he.
Ondanks de stijfheid gaat alles min of meer als de vorige dagen. We proberen zelfs het tempo iets hoger te leggen dan de vorige dagen, en ook wat meer bergop te lopen. Dat lukt behoorlijk goed, en onze gemiddelde snelheid ligt wat hoger dan de eerste 2 dagen. Geweldig hoe je, ondanks de stijve, vermoeide benen toch weer gewoon op dreef komt. Het geeft goed aan dat dit soort sport minstens evenveel mind als body is!
We vroegen ons al af waarom we de vorige dagen zulke lage gemiddelde snelheden haalden, en dachten dat onder andere het kaartlezen een deel van de reden was. Deze dag letten we daar wat op, en het blijkt dat we inderdaad regelmatige meerdere minuten verliezen door kaart-lees-stops. Het is gewoon nodig om af en toe te checken waar we zijn en welk pad we verder moeten volgen. De (overvloedig aanwezige!) wandelpaden zijn overigens prima aangegeven, er hangen overal bordjes met de gekende gekleurde tekens. Een pluim voor de Vogezen!
Op die manier geeft het ons toch vertrouwen dan onze snelheid op de TAR wat hoger zal liggen. Enerzijds dus de tijd die we verliezen door de stops, anderzijds hebben we ons de eerste dagen bewust wat extra ingehouden. We stonden hier ook niet 100% fris aan het begin, omdat we de laatste weken al heel wat (zware) kilometers hebben afgelegd. Op de TAR zullen we beginnen na een paar weken taperen...
Deze tocht bevat toch een paar nieuwigheden. Er zitten een paar heel technische stukken in, met veel rotsen, die daardoor veel tijd kosten. Anderzijds hebben we ook de langste klim van de 3-daagse, 700m in 1 klim. Ook die klim stelt geen enkel probleem, en nog steeds lopen we veel meer bergop dan de voorbije 2 dagen. Body EN mind...
30km en 1700hm later komen we van het pad. De training zit erop, het is bijzonder goed geslaagd. Het helpt om vertrouwen te bouwen voor de TAR. We hebben toch een 95km afgelegd, met 5000hm, op 3 dagen tijd. Dat is iets minder dan het dagelijks gemiddelde van de TAR, maar het is geen groot verschil. We hebben geen zware dips gehad, we hebben geen problemen gehad om met stijve benen toch nog vooruit te geraken. De TAR is uiteraard nog een stuk langer, maar we zien het wel zitten – en uiteindelijk hebben we nog ruim 2 maanden verdere training voor de boeg!
Wim & Dirk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten