Een laat verslagje over deze wedstrijd.
Hoe train je in ons ‘vlakke land’ voor iets als de TransAlpine-Run?
We gaan een aantal trail runs in de Ardennen meepikken. Wedstrijden door bos, wei en veldwegjes met gewoonlijk behoorlijk wat hoogtemeters. Het is natuurlijk de Alpen niet, maar dicht bij huis het enige dat wat in de buurt komt.
Zo was er op 16/01 Le Trefle à 4 feuilles, een wedstrijd die bestaat uit vier verschillende rondjes van 12,11,10,9 km met als centraal punt de voetbalkantine van Olne. Na elk klavertje kan je stoppen. Wie de vier klavertjes loopt heeft 42km en 1000 hoogtemeters achter de kiezen.
We komen ruim op tijd aan, en proeven die typische wedstrijdsfeer in de chalet waar zich langzaam aan 500 lopers verzamelen. Wij zijn vandaag met vier. Filip, Tomas en ik lopen het volledige klavertje vier, Tom loopt twee rondjes. Wim kon er vandaag helaas niet bij zijn
In de auto op weg naar Olne was het van ‘het is nog vroeg op het seizoen, het is maar een lange training, rustig beginnen.’ Goeie voornemens die we met dit groepje gewoonlijk na 500m vergeten zijn. Iets met mannen van 40 en testosterongehalte…
Tot mijn verbazing werd het wedstrijdplan gerespecteerd. Filip sprong niet weg na 20 meter, so far so good. Ik slaag erin iedereen twee ronden (23km) rustig te houden, we komen door aan 10,5km/u en hebben dan al 600 hoogtemeters gehad. Heerlijk genoten van het landschap, de modder, de bossen en de weiden.
Aan het begin van de derde ronde begint Filip wat zwaarder te ademen. Hij krijgt het moeilijk en opeens moet ik aan marathon Utrecht 2010 denken, waar we voor drie goeie flessen wijn gewed hadden wie de snelste zou zijn. Ik ben sindsdien drie flessen goede wijn armer en een gekwetst ego rijk.
Doorlopen, denk ik. Revanche in de Ardense klei! Het race instinct is wakker, alle goeie voornemens over rustige trainingen zijn weg.
Bij de beklimming van de Rue Sokeu (de zwaarste klim) ruik ik mijn kans en ik geef er een goede snok aan. Tomas en Filip lossen. Bovenaan komt Tomas terug, Filip blijft op 10m hangen. Op het einde van de derde ronde maak ik een tweede versnelling, en er valt terug een gat maar ik ga zwaar in het rood. Als ik even verder een stuk recupereer komt Tomas terug.
Tomas en ik gaan zo hard als we kunnen de laatste ronde in. Als ik het moeilijk heb neemt hij de kop, soms voel ik mij beter en neem ik over. Het gat met Filip wordt langzaam groter. De laatste ronde duurt heel lang, een kleiïg veld van 500m lang doorbaggeren op 4km van de streep breekt het ritme en vanaf dan gaat het moeilijk. Tomas en ik lopen samen over de streep, we hebben geen energie om er nog voor te sprinten. Tot onze verbazing zijn we 12de en 13de, 3u49 of 11 km/u, Filip komt even later binnen op de 17de plaats. Een goeie wedstrijd van ons alledrie!
Ik zit helemaal kapot en panikeer even. Nog 1000 hoogtemeters meer dan vandaag denk ik, en we hebben een gemiddelde Transalpine etappe. En dat dan 8 dagen na elkaar…. Daar ben ik echt nog niet klaar voor. Werk aan de winkel!
Dirk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten