Trail des Bosses, Braine-le-Comte, 12 februari 2010.

Bij de Trefle kon ik er niet bij zijn - ik zat toen in Kyoto, zie die post. Maar de Trail des Bosses, jawel hoor.

Toch al bijna 3 weken weer aan het trainen. Ha, lachen, 3 weken. Dus hoog tijd voor een trainingswedstrijd nietwaar: de Trail des Bosses. Het wordt mijn allereerste trail marathon. Het Transalpine 2011 Team op pad naar de wedstrijd in Hennuyeres bij Braine-le-Comte dus.

Alles bijeen, is dit mijn 12^de marathon. Ik heb 8 “gewone” marathons gelopen, en dan nog 2 6-uren en 1 24-urenwedstrijd. Wel, een trail marathon is weer eens iets anders. De zenuwen speelden me weinig parten, het leuke van zo’n trail is dat de tijd eigenlijk niet echt van belang is. Je doet gewoon je best op het gegeven parcours, met de gegeven omstandigheden. Het was allemaal vrij relax, de hele sfeer is ook zo. Je gaat je startnummer halen in een tent, je doet een babbel met wat andere deelnemers, er staat iemand vanalles door een megafoon aan te kondigen, en dan plots vertrekt het hele circus – zonder echt startschot of zo. 500 trail lopers op weg.

De organisatie gaf ook nog even dit mee bij het begin van de wedstrijd. De 21km ronde was eigenlijk 23km. Algemeen gelach. Maar ook voor ons, de 42km lopers was er een verrassing: het ging eigenlijk over 43.5km (en 1000 hoogtemeters dus). Ach ja, wat doet dat beetje extra ertoe? Wel, hm, toch een beetje, zie later.

We hadden ons aan vrij nat weer verwacht, maar dat viel reuze goed mee. De zon was zelfs van de partij bij het begin van de wedstrijd. Dirk had me op het hart gedrukt van rustig aan te vertrekken, en zo gezegd, zo gedaan. Prachtig door de velden en de bossen, klauteren met touwen de helling op, stappen wanneer het te steil werd, ploeteren door de modder, op en af. Ik voelde toch wel duidelijk dat ik het echt kalm aan moest doen, er zaten duidelijk nog niet voldoende trainings-kilometers in de benen. Maar niet getreurd, het ging best lekker.

Na een 20-tal kilometers de eerste bevoorradingspost. Dat feest ging door in een boerderijtje, en naast de klassieke drankjes en versnaperingen waren daar in het aanbod: foie gras en bijhorend wijntje. Toch maar vriendelijk bedankt, maar hoe sympathiek kan het worden he! We waren tot nu toe samen gelopen, maar even verder geef ik Dirk te kennen dat hij gerust door mocht lopen. Ik ga toch duidelijk iets langzamer dan hij, en ook al moeten we in september samen lopen, nu hoeft dat niet. Dirk vertrekt, ik zet mijn mp3 op.

Tot een 27-28km gaat alles prima. Dan komt toch mijn eerste klop eraan, was wel te verwachten. Intussen ben ik al regelmatig gellekes aan het slikken, maar het heeft niet mogen baten. In de buurt van Ronquieres dus even op de tanden bijten, even flink misselijk, maar de ervaring heeft geleerd dat dat weer voorbij gaat en inderdaad: na de 2^de bevoorrading enkele kilometers verder gaat het alweer veel beter. Muse weerklinkt in mijn oren, en dat geeft me vleugels – zo lijkt het toch.

Zo gaat het nog een hele tijd goed, tot rond 40km. Het werd weer vrij zwaar maar we lopen nu het dorp binnen waar we vertrokken zijn, Hennuyeres. Het einde is in zicht. Dat was er alleen niet op gerekend, dat we nog eens een ommetje moesten lopen, opnieuw de vette, natte, plakkerige, kleierige velden in. Elke stap deed de modder heel erg zijn best om je tegen te houden: "blijf toch hier". Echt, ploeteren... Die laatste kilometers waren dus niet de gemakkelijkste. Maar niet getreurd, ook daaraan kwam een einde, en eindelijk na 4 uren en 3 kwartier liep ik het tentje weer in. Geweldige sfeer, zo simpel en sympathiek. Een glas cola, 2 bekers soep en het leven lachtte me weer toe. Even later vond ik Dirk terug, die toch een kwartier voor me was aangekomen. Samen nog even een Leffe nuttigen, om deze prachtige wedstrijd in schoonheid af te sluiten, en terug naar huis.

Het was echt prachtig en genieten van begin tot einde, maar echt wel zwaar. Dit was de eerste trail run, maar zeker niet de laatste. Het is iets heel anders als een marathon lopen: het gaat veel meer over genieten van de natuur, van de sfeer en gezelligheid, van de simpliciteit. De wereld telt een trailrunner meer!

Wim

PS: om te beginnen wennen aan meerdere dagen na elkaar te lopen, zondag alvast weer gaan lopen. Een uurke op pad geweest, ik vertrok een beetje stroef maar na 5 minuten liep het wel los en was ik er van verrast hoe goed dat meeviel... Maar ja, er is nog veel werk aan de winkel voor september. Gelukkig maar :-)

Le trefle à 4 feuilles, Olne, 16/01/2011

Een laat verslagje over deze wedstrijd.

Hoe train je in ons ‘vlakke land’ voor iets als de TransAlpine-Run?
We gaan een aantal trail runs in de Ardennen meepikken. Wedstrijden door bos, wei en veldwegjes met gewoonlijk behoorlijk wat hoogtemeters. Het is natuurlijk de Alpen niet, maar dicht bij huis het enige dat wat in de buurt komt.

Zo was er op 16/01 Le Trefle à 4 feuilles, een wedstrijd die bestaat uit vier verschillende rondjes van 12,11,10,9 km met als centraal punt de voetbalkantine van Olne. Na elk klavertje kan je stoppen. Wie de vier klavertjes loopt heeft 42km en 1000 hoogtemeters achter de kiezen.

We komen ruim op tijd aan, en proeven die typische wedstrijdsfeer in de chalet waar zich langzaam aan 500 lopers verzamelen. Wij zijn vandaag met vier. Filip, Tomas en ik lopen het volledige klavertje vier, Tom loopt twee rondjes. Wim kon er vandaag helaas niet bij zijn

In de auto op weg naar Olne was het van ‘het is nog vroeg op het seizoen, het is maar een lange training, rustig beginnen.’ Goeie voornemens die we met dit groepje gewoonlijk na 500m vergeten zijn. Iets met mannen van 40 en testosterongehalte…

Tot mijn verbazing werd het wedstrijdplan gerespecteerd. Filip sprong niet weg na 20 meter, so far so good. Ik slaag erin iedereen twee ronden (23km) rustig te houden, we komen door aan 10,5km/u en hebben dan al 600 hoogtemeters gehad. Heerlijk genoten van het landschap, de modder, de bossen en de weiden.

Aan het begin van de derde ronde begint Filip wat zwaarder te ademen. Hij krijgt het moeilijk en opeens moet ik aan marathon Utrecht 2010 denken, waar we voor drie goeie flessen wijn gewed hadden wie de snelste zou zijn. Ik ben sindsdien drie flessen goede wijn armer en een gekwetst ego rijk.

Doorlopen, denk ik. Revanche in de Ardense klei! Het race instinct is wakker, alle goeie voornemens over rustige trainingen zijn weg.
Bij de beklimming van de Rue Sokeu (de zwaarste klim) ruik ik mijn kans en ik geef er een goede snok aan. Tomas en Filip lossen. Bovenaan komt Tomas terug, Filip blijft op 10m hangen. Op het einde van de derde ronde maak ik een tweede versnelling, en er valt terug een gat maar ik ga zwaar in het rood. Als ik even verder een stuk recupereer komt Tomas terug.

Tomas en ik gaan zo hard als we kunnen de laatste ronde in. Als ik het moeilijk heb neemt hij de kop, soms voel ik mij beter en neem ik over. Het gat met Filip wordt langzaam groter. De laatste ronde duurt heel lang, een kleiïg veld van 500m lang doorbaggeren op 4km van de streep breekt het ritme en vanaf dan gaat het moeilijk. Tomas en ik lopen samen over de streep, we hebben geen energie om er nog voor te sprinten. Tot onze verbazing zijn we 12de en 13de, 3u49 of 11 km/u, Filip komt even later binnen op de 17de plaats. Een goeie wedstrijd van ons alledrie!

Ik zit helemaal kapot en panikeer even. Nog 1000 hoogtemeters meer dan vandaag denk ik, en we hebben een gemiddelde Transalpine etappe. En dat dan 8 dagen na elkaar…. Daar ben ik echt nog niet klaar voor. Werk aan de winkel!

Dirk.

En nu officieel...

Ingeschreven waren we al, betaald hadden we ook, maar sinds kort staat het ook officieel op de TAR website: Trail Team Leuven met nr. 155 zal aan de start staan van de TAR2011!!!

Dus gaan we vrolijk door met een 70-tal km per week lopen, trainingswedstrijden, ... Gisteren weer lekker 27km gaan toeren, komende zaterdag de Trail des Bosses: 42km en 1000 hoogtemeters over trail, in Braine-le-Comte. Ben al eens benieuwd hoe dat zal lopen!

Wim