Climbing Mt Fuji

This post is exceptionally in English, so the people who helped me make this happen and the people I met can understand it too…

While we were out for our training in the “Vogezen”, I realized I had a weekend stay in Japan coming up AND I also realized it must be getting close to the Mt Fuji climbing season. So I checked this and indeed: the climbing season is from July 1st onwards, but it was clear that the few weeks before that people go up and places along the trail start to open. So I decided to take all my necessary gear with me, and run (climb) Mt Fuji!

As a preparation I checked out quite a few websites and blogs, and it became clear that climbing Mt Fuji is not easy, and not without danger. It was essential to really take enough gear with me, as the conditions up there can be ferocious… In order to get the information I needed (which is not always easy, considering a lot of information is in… Japanese), I got in touch with the Fujiyoshida tourist information, and they really helped a lot (thanks Robin!). 



Signboard for Yoshidaguchi trail

 Saturday morning, June 25 I left Yokohama by bus, heading towards Kawaguchiko. The plan: get to the trailhead in Fujiyoshida, and start running. The Yoshidaguchi trailhead is at 850m asl. I had made a reservation at the 6th station to spend the night, which is at 2305m asl. The trailhead is located at the Sengen Jinja Shrine, a very nice historical site which makes the start really something special. The typical shape of Mt Fuji has its consequences for running it: the first couple of km’s, the slope is rising very gently and running is no problem. But the slope continues to become steeper and steeper, so after a good hour of running it is time to start walking – and that will be the case mostly until the summit…

The trail on Mt Fuji is very well marked, so I did not need any map nor time to orient. My average speed during the first hour was almost 8km/h, not too bad considering the rising terrain and sometimes difficult stretches on the trail. All this meant, that I reached the 6th station after only 2h20’ of running. Hm… 1500m climb in less than 2,5h, and here I was at my day’s destination, even before 2pm. So I changed my plans and decided to continue up to the 7th or 8th station – after having taken a break at the 6th.

Continuing uphill, the altitude slowly started to have an impact. I reached the 7th station and still felt there was enough time and energy to continue. So I eventually ended up at the Taichi mountain hut, at the 8th station, around 3100m asl so about 2250m higher than the trailhead. Total running/walking time: just above 4 hours, being almost 600m climb per hour. Not bad!


Hut at 3100 with view on the top

Once I arrived at the hut, I started to feel that very little energy was left. I had not had a proper breakfast, and just some snacks and energy stuff along the way. Despite a long search with the help of Jo (my colleague in Japan) I did not find any proper energy gels, so I had not had the luxury of “energy fast food” on the wy. I was done, it was time to refill – but I was so low on energy that I was not immediately ready to eat. The hut provided curry rice for dinner (15’ after I arrived…), and slowly I ate all the rice and some of the condiments –I knew I had to force myself to eat, after all there would be another challenging day tomorrow. I also drank a couple of cups hot water. After that, things went much better. I watched the beautiful sunset, spend some time around the fireplace not understanding a word of the discussions and went to sleep at… 8pm! 

4-star accommodation at Taichi mountain hut

Midnight: people got up early to start their climb towards the summit, in order to be there for sunrise

1.30am: another bunch of people got up
2am: well, yeah, another one
3.30am: and now a group of 20
4am: all right, time for me to get up as well. I had not slept that much, but had definitely had a good rest and was ready to get going. My legs were really not that tired from the climb the day before, great! There were 2 reasons to get up that early. 1 is, that I also wanted to see the sunrise – but from the hut was definitely good enough! 2: the check out time in this mountain hut (and I guess in the others too) is: 5am!!! Very funny, imagine…

Yes, that is me...

On the way to the summit

So I had a little breakfast, enjoyed the sunrise, and got going. All right, this was 3100m, so you don’t really run up anymore. Nevertheless, it went all right, and I definitely made better progress than the other people on the trail. People coming down all warned me: It was cold and very windy up there! After 1,5h climbing, during which I was sometimes blown off my socks by strong wind gusts, I reached the summit at 3776m asl (without any altitude sickness, hurray!). There was still quite a bit of snow on the way up, but luckily not on the trail anymore. By the time I got to the top, I was wearing 7 layers of clothes, and that was necessary too. It was indeed cold and very windy! Unfortunately, clouds were being blown over the summit, which meant that I did not see a thing and it was very wet too. No worries, I got there!

Gate near the summit

 I spent a couple of minutes at the top, tried to make a picture of myself – there was no one else at that time, and I knew the next people would only arrive after a while. It did not really work out well… Then I started looking for the trail down, which is another one than the one coming up. When I found it, it appeared closed and as I was alone and did not want to take any risks, I took the normal trail back (which is what other people had been doing too).


Me at the Mt Fuji Summit.
Hey, don't laugh, I had to make this picture
myself in stormy clouds!



I started to run down, after all that was one of my main intentions: train that downhill run! It went really well, and after a short while I could join the downhill track. That was better than the ascending trail, as that was rocky and steep at places – not suitable for running. The descending trail was zigzagging more, and had gravel or sand – perfect for running! After a bit more than 1h I was back at the 6th station, 2305m! I took a short break – breakfast number 2 – and continued down. Another 1,5h running through forest full of crickets, with the last half hour nearly flat again. I was out of water by now, so it was about time I got back to the Sengen Jinja Shrine. 4,5h after leaving the Taichi hut, I was back where I started, the Sengen Jinja Shrine. I refreshed myself a bit in the washroom, changed clothes, had some water to drink (aaaaahhhh) and hang around the shrine for some time. Yes, I did it! Having run down 3000m and around 40km, I was surprised that my legs were still well alive. The training seems to get good results… And now it was only 9.30am – I had a bus ticket back to Yokohama at 6pm…



Back at the Sengen Jinja Shrine

I had been lucky to get to Mt Fuji at exactly this time. Just a few days before the opening of the season, most huts were open, there were some other people on the trails (good for safety reasons, after all I was alone), but it was not busy at all. You hear horror stories about crowds during the season (300.000 people visit Mt Fuji in the 2 months season!). I met a group of 60+ people, making their way to the top – slowly but surely. I met a nice Japanese man, a teacher, also well in his 60’s., who was hiking up and told me he climbed mountains regularly – was even planning to do a 6600m mountain in August! All doing their best to communicate with me in English. There was this family of 3, that had a great pick nick on their way up – with smoked ham and old cheese – Mt Fuji in style! And then there was Kenichi Kimura, a young and very friendly Japanese guy who stayed at the Taichi hut. He turned 30 that day, and celebrated his birthday at the top of Mt Fuji enjoying the sunrise! I met great people, and at last learned a word of Japanese: konichiwa. Everyone on the trail would say “hello” whenever you passed by, and so did I. It was a great experience.

View from the Fujiyoshida station

I walked at ease to the Fujiyoshida train station, took the 5’ train ride to Kawaguchiko, got my bus ticket for 6pm changed to noon, changed into jeans and T-shirt, had a bowl of noodles and jumped on the bus. From the bus, Mt Fuji was well visible, no clouds, very sharp. I slept the whole 2h ride back to Yokohama! Once in my hotel, I showered (that was soooo good), enjoyed walking around in the area, enjoyed a relaxed cup of coffee on a terras, and just felt great. The day ended with a nice dinner at Jo and Kumiko’s place and after that, I slept like a log.


Mt Fuji: check! What a fantastic way to train for the Transalpine Run!!!


Clear view on Mt Fuji from the bus

Wim



filmpje training Vogezen

3 dagen training in de Vogezen

Als een van de belangrijke speerpunten van onze training gingen we van 13 tot 15 juni naar de Vogezen, met het doel veel kilometers en zeker veel hoogtemeters in de benen te krijgen.Tweede doel: wennen aan het materiaal. Het ging ons goed...

Dag 1: Wildenstein – Kruth

In de vroege namiddag kwamen we toe bij de B&B, waar de gastvrouw Josiane Lafleur ons al opwachtte. Een leuke B&B, met zicht op het meer van Gerardmer. Na inchecken en de nodige uitleg hebben we ons zo snel mogelijk klaar gemaakt, en zijn we naar het vertrekpunt gereden. 17 haarspeldbochten later staan we vertrekkensklaar op de parking van Wildenstein, klaar om aan de “bergtraining” te beginnen. Klokslag 15u zijn we op weg.
Na even over de weg, licht bergop te lopen, gaan we de kleinere paden op en voordat we het goed doorhebben gaat het zig zag omhoog – onloopbaar. Zig zag komen we deze dagen nog wel tegen – eigenlijk zoeken we het zoveel mogelijk op, dat is waar het goed klimt, dat is wat we nodig hebben, en bovendien heeft Dirk een hevige voorliefde voor zaagtanden zoveel is duidelijk.
Meteen de eerste gelegenheid om onze loopstokken in gebruik te nemen. We zijn allebei verrast hoeveel verschil het maakt om met stokken de berg op te stappen, het scheelt duidelijk. We leren ook dat het best is om de lengte van de stokken te veranderen naargelang het bergop of bergaf is: langer voor het laatste om beter te kunnen remmen (en dus minder op de benen). Maar wat een hulp, het lijken wel een stel extra benen!!! De rest van de dag, en de volgende dagen, worden de stokken quasi constant gebruikt. Het is alvast heel geslaagd, en we zijn blij dat we de hele lichte carbon stokken gekozen hebben.
Zo klimmen en dalen we er op los. Heel mooi, zalig lopen (en ook veel stappen!). Na een poosje komen we toch tot een verrassende vaststelling: een beetje snelheid halen op dit terrein is niet simpel! We halen met moeite 5,5 tot 6km/u! Ook dit zal de volgende dagen zo blijven. Later hierover meer.
Na 3 uren zijn we in Kruth, waar we even halt houden om wat te eten en te drinken. Dat hadden we uiteraard onderweg ook constant gedaan, anders haal je het gewoon niet. Een Granny, een banaan, een gelleke, ... Zo blijft de energie op niveau. En drinken, liters! Waarschijnlijk door de rugzak, maar ik zweet liters en liters, ben gewoon doorweekt.
Na nog eens 1,5u staan we terug bij de auto; een dikke 25km en 1500hm op de teller. Qua vermoeidheid valt het heel erg goed mee, het is duidelijk dat de conditie goed op niveau begint te komen. Er is een bergriviertje bij de parking, dat prima kan dienen om ons even wat te wassen. Zo kunnen we tenminste een beetje fris onmiddellijk gaan eten in La Bresse, want de Grote Honger is in het land. Een pizza, wafel en pintje (1!) later is dat ook weer geregeld, en kunnen we terug naar onze B&B in Gerardmer om dag 2 voor te bereiden.
Dag 1 is ruim geslaagd. Nu naar het zwaardere werk...




Dag 2: Cornimont – Le Grand Ventron

Wat we de eerste dag duidelijk onderschat hadden op de kaart, waren de afstanden. Door alle kronkels en zaagtanden ga je de afstanden op de kaart dus stelselmatig onderschatten. Voor onze planning van dag 2 hebben we daar beter rekening mee gehouden. Doel van deze dag: een 40-tal km doen met zo veel mogelijk hoogte.
Ook deze dag begint weer met een stevige klim. Ik voel me niet zo kiplekker – de ochtend is nu eenmaal niet mijn beste moment zeker? Of is het de mix koffie, appelsiensap en yoghurt die niet zo goed werkt? Alleszins, het duurt een aantal km voordat het wat beter gaat, maar dan gaat het wel OK. De rest-vermoeidheid van dag 1 is heel erg beperkt, dat valt mee. We gaan via de Col du Brabant, doen een ommetje rond het Lac des Corbeaux, klimmen, dalen en zoeken ons onze weg naar le Grand Ventron – waar we van plan zijn om snel iets kleins te gaan eten. Dat is natuurlijk niet mogelijk op de TAR, maar nu zijn we nog aan het trainen dus het mag nog . De laatste kilometers klimmen naar de Grand Ventron zit ik er toch een beetje door, had ik niet verwacht. Eens boven blijkt dat ik veel te weinig gedronken had tot nu toe deze dag, al vanaf ’s morgens. De les luidt dus: meer aan die Camelback slurpen!
Dat doe ik in de namiddag, en het gaat veel beter. Dat doe ik in de namiddag, en het gaat veel beter. Na enkele km die namiddag komen we bij een ski-gebied, waar het niet direct duidelijk is welk pad we best zouden volgen. Conclusie: het duidelijkste was om “even” de zwarte piste op te wandelen. Zo gezegd zo gedaan, en ook wel weer speciaal, zo een (steile) zwarte piste opkuieren. 150hm de steile hellig op, door varens en andere flora, onderweg een steenbok (of zo) opschrikkend. Zalig! Eens die klim achter de rug ben ik weer helemaal in topvorm.

Toch opmerkelijk, na een 20-25 tal km begint de motor pas goed op gang te komen. Ik weet dat ik een diesel ben, ik heb wat tijd nodig om op gang te komen, het is grappig dat je na zo veel km pas echt op dreef komt! Het tweede deel van de dag loopt dus op wieltjes. Misschien toch even nuanceren: het loopt op geweldig goede Salomon schoenen. Dankzij tips van de Mud Sweat Trails website, en van een hele competente A.S.Adventure medewerker hadden we gehoord dat dit dé aangeraden trailschoenen waren (Salomon XT Wings 2). En we bevestigen volmondig: geweldig materiaal! De schoenen zitten als gegoten, hebben veel grip, lopen vlot –een schot in de roos.

Zo ronden we dag 2 af, met 40km en 1800hm in de benen op bijna 7 uren tijd. Het ging goed, hoewel er toch een “duidelijke gewaarwording” onstond in de bovenbenen tegen het einde van de dag. Benieuwd wat dat op dag 3 zal gaan geven. Bij aankomst dit keer geen bergriviertje, wel een flinke portie vermoeidheid en gelukkig een leuk terras. 2 recuperatie-cola’s later zitten we in de wagen terug naar Gerardmer, volledig klaar voor een Minute Soup en een douche. En een goede steak daarna!

Dag 3: Via het gehucht “Les Mortes” naar Mittlach via Rainkopf

Het einde van dag 2 had het al een beetje voorspeld: de vermoeidheid in de benen op dag 3 was al een heel ander paar mouwen. Dit is dus De Grote Stijfheid waar je veel over hoort en leest, vooral veroorzaakt door al het bergaf lopen. Alles kraakt en piept. Dit is zoals verwacht en in zekere zin, dit moesten we hebben – daar zullen we tijdens de TAR mee moeten leren omgaan! Het zijn die spieren die moeten aangesterkt worden door deze training, dus ze moeten aangepord worden he.
Ondanks de stijfheid gaat alles min of meer als de vorige dagen. We proberen zelfs het tempo iets hoger te leggen dan de vorige dagen, en ook wat meer bergop te lopen. Dat lukt behoorlijk goed, en onze gemiddelde snelheid ligt wat hoger dan de eerste 2 dagen. Geweldig hoe je, ondanks de stijve, vermoeide benen toch weer gewoon op dreef komt. Het geeft goed aan dat dit soort sport minstens evenveel mind als body is!

We vroegen ons al af waarom we de vorige dagen zulke lage gemiddelde snelheden haalden, en dachten dat onder andere het kaartlezen een deel van de reden was. Deze dag letten we daar wat op, en het blijkt dat we inderdaad regelmatige meerdere minuten verliezen door kaart-lees-stops. Het is gewoon nodig om af en toe te checken waar we zijn en welk pad we verder moeten volgen. De (overvloedig aanwezige!) wandelpaden zijn overigens prima aangegeven, er hangen overal bordjes met de gekende gekleurde tekens. Een pluim voor de Vogezen!

Op die manier geeft het ons toch vertrouwen dan onze snelheid op de TAR wat hoger zal liggen. Enerzijds dus de tijd die we verliezen door de stops, anderzijds hebben we ons de eerste dagen bewust wat extra ingehouden. We stonden hier ook niet 100% fris aan het begin, omdat we de laatste weken al heel wat (zware) kilometers hebben afgelegd. Op de TAR zullen we beginnen na een paar weken taperen...
Deze tocht bevat toch een paar nieuwigheden. Er zitten een paar heel technische stukken in, met veel rotsen, die daardoor veel tijd kosten. Anderzijds hebben we ook de langste klim van de 3-daagse, 700m in 1 klim. Ook die klim stelt geen enkel probleem, en nog steeds lopen we veel meer bergop dan de voorbije 2 dagen. Body EN mind...
30km en 1700hm later komen we van het pad. De training zit erop, het is bijzonder goed geslaagd. Het helpt om vertrouwen te bouwen voor de TAR. We hebben toch een 95km afgelegd, met 5000hm, op 3 dagen tijd. Dat is iets minder dan het dagelijks gemiddelde van de TAR, maar het is geen groot verschil. We hebben geen zware dips gehad, we hebben geen problemen gehad om met stijve benen toch nog vooruit te geraken. De TAR is uiteraard nog een stuk langer, maar we zien het wel zitten – en uiteindelijk hebben we nog ruim 2 maanden verdere training voor de boeg!

Wim & Dirk.

Trainingskamp

We staan klaar om 3 dagen stevig te gaan trainen. Dadelijk rijden we naar Gerardmer in de Vogezen. Plan is vandaag een 30-tal km te doen, en zowel morgen als overmorgen nog eens een 35-tal km. Uiteraard met de nodige hoogtemeters, dat is absoluut nodig. We hebben ook het eerste prima materiaal van de A.S.Adventure ontvangen: Salomon trailschoenen en Leki stokken. Dat is belangrijk, want we moeten daar echt mee gaan trainen. We nemen ook geleende rugzakken mee, die waren nog niet gearriveerd. Daarmee gaan we dan voor de eerste keer "full gear" lopen in de bergen!

We laten zeker weten hoe het geweest is!

Wim

Le Passe-Montagne 6 juni 2011

Maandag pas deze trail gevonden op een wedstrijdkalender, dinsdag ingeschreven, en hup op zondag weer om 6 uur uit de veren om ons lijf te gaan pijn doen.

We reden naar Nismes, omgeving Phillipeville waar een trail van 35km met 1150 hoogtemeters op het programma stond. De inschrijvingen gebeurden aan het kasteeltje in het centrum van het dorp, 10 euro 's il vous plait, en we sturen u een paar uur over de mooiste trails in de streek. En je krijgt er nog een bon de repas gratis bij.

De wedstrijd moest om 9u30 beginnen. Om 9u25 nog niemand van de organisatie te zien, iedereen nog rustig aan de koffie. Om 9u45 enige beweging, vals alarm. Om 9u54 dan toch een korte briefing die bestond uit het tonen van dit plakkaat en het roepen van 'bonne chance, 5,4,3,2,1 c'est partie'. Meer moet dat niet zijn. We starten 25 minuten te laat en niemand die zich daar aan stoort. Niet het zenuwachtige geduw en getrek van bij de wegwedstrijden, we zien wel wat er komt (en wanneer), dit is zoveel leuker.

Het begon nogal heftig, enkele zware beklimmingen na elkaar in de eerste km's. Na het eerste uur hadden we nog maar 7,5km gedaan. Later werd het iets gemakkelijker en ging het gemiddelde toch wat omhoog.

Het was lang geleden dat ik met Wim samengelopen had. Goed om eens aan te voelen waar we staan. Ik stijg wat sneller, Wim daalt wat beter, maar we zijn ongeveer even sterk. Dat ziet er niet slecht uit.

Voor de eerste keer wat gespeeld met mijn nieuwe Canon Ixus compact camera. Die maakt mooie HD videobeelden en past perfect in de binnenzak. Heel tevreden mee. Nog wat wennen toch, in de laatste scène zit de autofocus er helemaal naast, maar allée.





Het was weer genieten van de eerste tot de laatste minuut. Prachtige streek daar! Na 32km liepen we het dorp terug binnen, hoorden we de fanfare aan de finish en dachten we: tiens het zal toch wat korter zijn dan 35. Maar nee, dat truukje kenden we al van Trail des Bosses. Net voor de finish draaiden we nog eens weg van de dorpskern en mochten we een omweg maken langs de plaatselijke GSM mast. Die staat uiteraard op de hoogste heuvel in de buurt...

Uiteindelijk bereikten we dan toch de finish. Onze maaltijdbon ruilen we in voor een gigantisch bord spagetti en een Chimay. La vie est belle.

Geen idee waar we geëindigd zijn, de uitslagen staan nog niet online. Ooit zal dat wel gebeuren, de organisatie is niet gehaast en wij ook niet ...

The beat goes on

Zo, net ingeschreven voor alweer een mooie trail dit weekend, ideale training:

http://www.lepassemontagne.be/

35km, 1100 hoogtemeters. Net geen gemiddelde dag op de TAR :-)

Ik heb er al zin in!

Wim